Askeri Aileler İçin TAPS’ın Dokunaklı Arka Planı

Bonnie Carroll, Ulusal Muhafızlarda tuğgeneral olan kocasını kaybettiğinde, silahlı kuvvetlerin resmi duygusal destek grupları sağlamadığını öğrenince şaşırdı. Kimsenin bunu tek başına yaşamaması gerektiğini düşündü. Böylece kendi askeri destek grubunu kurdu. Hayatta Kalanlar için Trajedi Yardım Programı (TAPS). TAP’ın ardındaki dokunaklı geçmişi ve kuruluşun 30 yıla yakın bir süredir asker ailelerine nasıl yardım ettiğini öğrenmek için okumaya devam edin.

Trajedi Vuruşları

Kasım 1992’de soğuk bir günde, Bonnie’nin kocası, Alaska Ulusal Muhafızları’nda bir tuğgeneral olan Tom ve diğer yedi Muhafız, rutin bir uçuştayken, uçakları Alaska dağlarına düşerek gemideki herkesi öldürdü. Bonnie, 1988’de Tom’la tanıştığında Hava Kuvvetleri Rezervinde binbaşıydı ve ikisi de Alaska buzunun altında mahsur kalan üç balinayı kurtarma çabasının bir parçasıydı. Tanıştıkları andan itibaren inkar edilemez bir bağ hissettiler. Aylar içinde evlendiler ve birlikte iki koruyucu genç, atlar ve köpeklerin dahil olduğu mutlu bir hayat yaşadılar. Her anı sevgi ve neşeyle doldurdular.

Ama şimdi Tom gitmişti.

Bu kaybın derinliği Bonnie’yi çok etkiledi. Tom’u kaybettiğinde kendisinin bir parçasını da kaybetmişti. Kendini bunalmış ve yalnız hisseden Bonnie, ordudan duygusal destek hizmetleri aradı ve olmadığını öğrenince hüsrana uğradı.

Sonraki iki yıl boyunca, Bonnie kederiyle uğraşırken, Gaziler İşleri ve Savunma Bakanlığı liderleriyle yas hizmetlerinin yokluğunu tartıştı, ancak çok az ilerleme kaydetti.

Bonnie’nin kederin kişinin tek başına üstesinden gelebileceği bir süreç olmaması gerektiğine olan inancı, onun konuşmayı bırakıp harekete geçme zamanının geldiğini anlamasına yardımcı oldu.

Duyarlı Bireylerden Oluşan Bir Topluluk Yaratmak

1994’te Bonnie, aynı yıkıcı kayıpla karşı karşıya kalan diğer askeri ailelere yardım etmek için, aynı zamanda iyi bilinen askeri borazan çağrısı olan TAPS adlı, kâr amacı gütmeyen bir kuruluş kurdu. TAPS, çevrimiçi ve yüz yüze gruplarla ulusal bir akran tabanlı duygusal destek ağı sağlar. Organizasyon ayrıca çocuklar için keder kampları, 7/24 yardım hattı, kadınları güçlendirme programları, aileler için spor etkinlikleri ve hayatta kalanlar için seyahat gezileri sunuyor.

Ordu babası Paul’ü 6 yaşında kaybeden Ben Voelke, çocukluk döneminde böylesine derin bir kaybı atlatmasına yardım ettiği için TAPS programlarına teşekkür ediyor. Şimdi 17 yaşında olan ve hala TAPS’ta aktif olan Ben, “Etrafımda aynı deneyimden geçtiğini bildiğim çocukların olması bile çok rahatlatıcı bir şeydi ve öyle de” diyor. “Babası askerde ölmüş bir çocuk gibi hissetmiyorum kendimi; Oradayken kendimi sıradan bir çocuk gibi hissediyorum.”

Ben’in annesi Traci, sadece 2012’de Afganistan’da ölen kocası için değil, aynı zamanda orduda bir topluluk için de bir kayıp hissettiğini hatırlıyor. Sarsıntı derindi. TAPS, onun için bu boşluğu doldurduğunu söylüyor. Diğer dul kadınlarla birlikte İnka kalesi Machu Picchu’ya tırmandıkları Peru’ya yaptığı, hayatını değiştiren TAPS gezisi için özellikle minnettar.

Traci, “Dağa tırmanmak Cennete giden merdivenler gibiydi” diyor. “Önemli olan zirveye çıkmak değil, sadece bir sonraki adımı atmak.” Bu güçlenme duygusu, TAPS ailesinin tüm üyeleri tarafından paylaşılıyor. Bir dul kadının sevinçle bildirdiği gibi Kuruluşun Web Sitesi“Sağlıklı, mutlu, dolu dolu bir hayat yaşayabileceğimi görmeme yardımcı oldular.”

Bonnie umut ve şifa sağladığını bilerek bu tür mesajları okurken ışıl ışıl parlıyor.

TAPS Asker Ailelerine Yardım Etmeye Nasıl Devam Ediyor?

Son yaklaşık 30 yılda, TAPS’ın erişimi geniş ve derin olmuştur. Organizasyon, sevdiklerini kaybetmiş yaklaşık 100.000 aileye baktı. Bonnie, 2015 yılında çalışmaları nedeniyle Başkanlık Özgürlük Madalyası ile ödüllendirildi ve bu onurunu büyük bir gururla kabul etti. “Bir fark yaratabilir ve başkaları için biraz daha kolaylaştırabilirsek, yapabileceğimiz en önemli şeyin bu olduğunu düşünüyorum” diyor. “Güvenli bir alan yaratıyoruz… anlık arkadaşlıklarla. İnsanlar yabancı olarak gelir ve sonsuza dek en iyi arkadaş olarak ayrılırlar.

Tüm TAPS katılımcılarını birbirine bağlayan şey kederleri olsa da Bonnie, kederin gerçekten aşkla ilgili olduğunu vurguluyor. “Sadece sevdiğimiz için üzülürüz; keder gerçekten daha çok aşk ve yaşanan hayatla ilgili” diyor. “Aşkın bu temeline dokunuyoruz. İnsanların, kaybın acısından sevdikleri kişinin yaşadığı hayatın minnettarlığına geçmesine yardımcı oluyoruz.”

Bu makalenin bir versiyonu ilk olarak basılı dergimizde yayınlandı, Kadınların dünyası.